Whale watching in de wateren rondom Ucluelet

Ucluelet is een klein vissersplaatsje, waar ze leven van het water. De visindustrie (zalm) is hier erg belangrijk en wellicht de grootste bron van inkomsten. Sterker, Ucluelet hoor bij de grooste zalm-industriën van dit deel van Canada. Maar het is niet alleen de visserij die belangrijk is. Ook het toerisme is van groot belang. En Ucluelet voorziet daarin doordat in de nabije omgeving tal van activiteiten kunnen worden ondernomen door bezoekers:

• Er zijn de nodige hiking trails;
• Surfen (hoewel je daarvoor eerder richting Tofino zou gaan);
• Vissen;
• Whale watching;
• Bear watching;
• Etc.

En vandaag gaan wij walvissen zoeken. Gisteren onze tickets gekocht en vanmorgen rond 09:45 melden we ons bij Jamie’s. Daar worden we in hele dikke pakken gehesen, die zowel tegen de kou zijn maar ook tegelijkertijd als zwemvest dienen mochten er onderweg iets gebeuren. Want we gaan met een zodiac over de zee scheuren.

Die pakken zijn dan ook zeker geen overbodige luxe. Hoewel de zon schijnt en het lekker weer wordt vandaag, is het op zee een heel stuk kouder. En met die snelle zodiac wordt het er niet warmer op. En dan hebben we ook nog eens de situatie dat er nog mist is boven zee. Dus dat houdt de warme zon ook nog eens tegen.
Als iedereen zijn pakken aanheeft vertrekken we. 12 man + Amy, de gids en kapitein. In de haven / inham bij Ucluelet doen we rustig aan, maar zodra het kan gaat het gas erop. En dat gaat erg hard. Gelukkig is de zee heel erg kalm, dus we kunnen lekker snel en hebben nauwelijks last van golven. En zo gaan we op zoek naar grijze walvissen, humpbacks en als we geluk hebben Orca’s. Die laatste zitten hier ook maar worden hier slecht heel zelden gezien. Wie weet hebben we geluk.

Naast bovengenoemde beesten zijn er ook zeeleeuwen, zeehonden (diverse soorten), dolfijnen, zeeotters, enz. Dus het moet wel gek lopen als we vandaag niets zien. En na zo’n 15 minuten genieten we van het eerste zeeleven: een paar grote rotsen liggen vol met zeeleeuwen en zeehonden. Je hoort ze al vanuit de verte en ze liggen schandalig lekker in de zon (want de mist is hier weg) te luieren. Af en toe ‘springt’ er een van de rotsen af om te eten en je ziet dan ook regelmatig kopjes boven het zeewater uit komen.

Na een minuut of 5-10 rondgedobberd te hebben racen we verder. En verder. En verder… Later verteld de gids dat de afstand die we hebben afgelegd de grootste is die ze aflegt. Verder kan niet ivm met de tourschema’s. En de reden is simpel: we zien geen walvissen. Amy staat in verbinding met andere boten en ook die zien niets. En intussen racen we over het water, waar de golven inmiddels een stuk hoger zijn.
Na zo’n anderhalf uur (en nog een tussenstop bij een stapel rotsen vol met zeeleeuwen en zeehonden) zien we in de verte weer een partij rotsen opdoemen. En een pluim!!!

Die pluim is geweldig, want dat betekent dat er een walvis is. Die pluim is de lucht die het beest uitstoot als hij boven water komt.  We hebben er in ieder geval een op het oog. De mist is hier ook weg, dus: top!
En om een lang verhaal toch wat korter te houden: in totaal zien we hier zo’n 12 grijze walvissen. Sommigen wat verder, anderen heel erg dichtbij. We blijven hier zeker zo’n half uur- drie kwartier rondkijken en foto’s maken. En iedere keer zien we weer nieuwe pluimen, de ruggen van de walvissen (soms drie bij elkaar) en een enkele keer een staart als de walvis dieper duikt. Het is erg indrukwekkend, vooral die beesten die we heel dichtbij zien. Dan krijg je pas een beeld bij hoe gigantisch groot ze zijn. 15-20 meter zijn ze minimaal (volgens onze gids, dus dan is het waar)!

Uiteindelijk moeten we weer terug. En da’s andere koek: de wind is steviger geworden en we moeten tegen de wind en de golven in varen. De golven zijn nog steeds niet gigantisch, maar zo’n 4 meter halen ze wel. Dus een spectaculair ritje terug. Na zo’n 20 minuten open zee, duiken we een eilanden groep in: de Broken Group Islands. Hier is het beschut, dus kunnen we lekker doorscheuren maar vooral ook genieten van de vele kleinere en grotere eilanden waar we tussendoor varen.
En zo komen we na dik 3-3,5 uur weer terug. Wat was dit gaaf!

Naast al die leuke dingen zijn er ook de noodzakelijkheden. 4 weken reizen betekent dat er onderweg toch ergens gewassen moet worden. En hoe handig: tegenover de wasserette is een restaurantje met terras. Dus we gooien de was in de wasmachines en gaan tegelijk een hapje lunchen. Halverwege de was de droger ingooien en als we klaar zijn met de lunch is de was ook gedaan.

Inmiddels is het al ver na de middag en we besluiten wat tips van Brent op te volgen. Hij vertelde ons waar we de hatchery wél kunnen vinden en vertelde ook over een plek op een heuvel waar huizen gebouwd worden, en waar je een enorm uitzicht hebt. Dus wij op pad. En waar we gisteren de hatchery niet konden vinden, lukt het nu wel. Het is een onverharde weg die eindigt bij een zalmkwekerij. Zoals al eerder aangegeven, is het niet meer toegankelijk voor toeristen. Maar nu we er eenmaal zijn blijkt dat dit niet zo heel erg is. Want het betekent alleen maar dat je niet over de vlonder kunt lopen die bij de kwekerij hoort en je kunt ook de grote kweekvijvers niet zien. Maar het beekje ernaast is gewoon toegankelijk. We lopen over een brug naar de parkeerplaats (die wel is afgesloten) en zien in de beek heel veel, hele grote zalmen zwemmen. 50-75cm is geen uitzondering! Ik snap wel dat beren hier vis komen vangen: de zalmen zijn moe, het water is ondiep, en de beren kunnen vanaf de kant zo het water inlopen.
Verder een mooi plekje: aan de ene kant de beek en kwekerij, en aan de andere kant de inlet van de pacific.

We hebben alleen geen geluk, want we zien geen beren. Was ook niet de verwachting, omdat het niet het juiste tijdstip is. We moeten ’s morgens heel vroeg of ’s middags heel laat komen. Maar nu we weten waar het is, komen we hier zeker nog een keer terug. Voor nu gaan we verder naar de door Brent aangeraden heuvel. Let op de borden ‘Salmon Beach’ had hij gezegd: die weg moet je volgen. Nou, dat hebben we geweten… Zodra we de afslag namen was het meteen een onverharde weg, die steeds slechter wordt. En na vele kilometers heel voorzichtig rijden, tussen de rotsen en gaten, zien we nog steeds niets. Wel bordjes die naar andere plekken wijzen, maar de ‘Salmon Beach’ borden houden op een gegeven moment gewoon op. Of we hebben een afslag gemist, of we zijn er nog niet. En dus rijden we door. En door, en er komt maar geen einde aan. Uiteindelijk is er een splitsing in de ‘weg’: rechts naar andere bestemmingen en links naar…ehhh… niks? Staat niks aangegeven. Maar je Brent had gezegd dat we steeds rechtdoor moeten rijden en het gaat geleidelijk omhoog, dus rijden we maar door.

De weg wordt alsmaar slechter en uiteraard hebben we al een uur niemand gezien, op 1 truck na. Als we nu pech krijgen hebben we een probleem. Het enige dat ons een heel klein beetje vertrouwen geeft, zijn de stroomleidingen naar de weg. Die gaan ergens naartoe, dus zolang die er zijn, zitten we goed. Denken we.
Maar na nog weer vele kilometers bijzonder slechte weg (regelmatig stapvoets, of langzamer, rijden om de kuilen te vermijden) houden we het voor gezien. Misschien moeten we nog een heel klein beetje verder, misschien zitten we fout. Maar we willen de gok niet meer nemen.
Zo rijden we terug, maar niet nadat we wel even bij die andere bestemmingen zijn gaan kijken. De ene blijkt een wildernis camping te zijn, de ander een soort van commune, lijkt wel. Geen van beide ons ding, dus omdraaien maar weer. En zo hebben we helaas geen mooi uitzicht gevonden.
Ik heb wel geleerd dat een gewone Toyota Camry naarmate je langer over slechte wegen rijdt, kennelijk steeds harder over rotsen en door kuilen heen kan. Of was ik het beu?

We houden het verder voor gezien. Het is al na 5 uur, dus we gaan lekker in ons huisje hangen. En natuurlijk gaat de BBQ weer aan: heerlijke T-Bone steaks. Ik kan weer eindigen met: life is good!
En morgen? We zien wel. Niks gepland. Waarschijnlijk gaan we 1-2 trails lopen. Maar we zien wel: het is vakantie!