Vlak na vertrek uit het Wyndswept, steekt een een kudde schapen over. Al het verkeer komt stil te staan. En ja, dit zijn ‘wilde’ beesten…
Zoals de afgelopen is het ontbijt weer veel te gezellig. Doug en zijn vrouw zijn gisteren vetrokken, geen nieuwe gasten, dus we ontbijten met Tom, Pam en Bob. Eerst elkaar uithoren wat we gisteren gedaan hebben, en daarna de mooie verhalen van Bob over het wild dat er allemaal rondloopt. En dat alles onder het genot van Eggs Benedict. Het is zo gezellig dat we de tijd een klein beetje uit het oog verliezen, terwijl we juist op tijd weg wilden gaan, want vandaag is een lange reisdag.
Uiteindelijk maken we ons los van de ontbijttafel, poetsen onze tanden, pakken de koffers weer en nemen afscheid van iedereen. De Wyndswept bed & breakfast is een absolute aanrader! En dan gaan we op weg. Na lang overwegen hebben we gisteravond besloten om naar Vancouver te rijden en niet naar Whistler, wat het oorspronkelijke plan was. De reden: het weer in Whistler is niet supergeweldig en we hebben al zoveel outdoor dingen gedaan, dan we liever twee dagen in Vancouver de toerist uithangen. Ok, en omdat de Canadese dollar zo goedkoop is, is een stukje shopping niet uitgesloten 🙂
LET OP: Zeldzame foto van het reizende stel samen! (Maligne Lake, Jasper)
Het is alleen wel een hele lange rit, en we hebben afgesproken dat als het te ver is, we onderweg wel ergens stoppen. Dat blijkt overigens niet nodig te zijn.
De rit brengt ons eerst weer terug naar Jasper, waarna we door het westelijke deel van het park rijden. Uiteindelijk verlaten we het park en daarbij verlaten we ook bijna direct de provincie Alberta en rijden British Columbia in. En we rijden ook het Mount Robson Park in. En eigenlijk betekent het niet zoveel: de natuurlijk blijft mooi, de bergen blijven groots en aanwezig en de weg rustig. En zo tuffen we langzaam door. Na een paar uur komen we in het volgende park: Wells Gray. Ik zal niet in herhaling vervallen, maar: het blijft allemaal fraai. En dat is maar goed ook, want we moeten zo’n 9 uur rijden, dus het mag allemaal niet te saai worden.
We lunchen in Clearwater, een plek waar heel touringcars een overnachting inplannen. Waarom weet ik niet, want er is niks. Een verdwaald restaurant, een tankstation en wat half-vervallen motels. We zien echter wel de nodige borden voor accommodatie en vooral veel advertenties voor rafting, dus waarschijnlijk ligt er het nodige van de weg af.
Even over de weg: we hebben vele honderden kilometers over highway 5 gereden. De weg slingert door alle valleien heen en is de enige serieuze route naar het zuiden. De weg is niet druk maar het is een tweebaans weg, dus als je achter een auto of camper komt te rijden zit je daar vaak vele kilometers achter. Want inhalen is niet eenvoudig. En ik heb het maar een sport gemaakt om zoveel mogelijk ‘vooraan’ te rijden. Ik wil geen auto’s voor me hebben, zodat ik de cruise control op mijn snelheid kan instellen (ietsje boven de maximum snelheid). Ach, zo hou je een lange dag rijden nog leuk.
WAT??? Twee keer in 1 vakantie samen op de foto ? Het moet niet gekker worden! Deze keer boven op Sulphur Mountain, met uitzicht over Banff en omgeving. (eigenlijk 3e keer…. Opdracht: zoek de foto met de Canadese vlag)
Na zo’n 5 uur komen we in Kamloops. Een grotere plaats in het midden van British Columbia, eigenlijk de eerste serieuze stad sinds Jasper. Toen we in 2003 door British Columbia reden, konden we hier niet komen vanwege de bosbranden, en op weg naar Kamloops konden we de gevolgen van de mega-bosbrand goed zien. Vele kilometers lang zien we verbrandde heuvels. Die overigens al weer groen zijn na al die tijd. Maar de zwartgeblakerde boomstammen zijn overal te zien.
In Kamloops maken we een iets langere stop omdat Karin graag laarzen wil kopen, echte cowboy laarzen en online een winkel had gevonden die een uitgebreide selectie had. Nou, die winkel bleek pal naast de highway te liggen dus dat was makkelijk. En Karin is geslaagd! Met een set erg fraaie laarzen voor een heel mooie prijs zijn we weer in de auto gestapt voor de tweede helft van de rit. Wel met een Frappucinno en een Caramel Latte Machiatto natuurlijk.
Het lijkt wel alsof het tweede deel wat sneller gaat, hoewel het nog steeds zo’n dik 4 uur rijden is. Na een uur of 3 komen we bij Hope. Ik moet hoognodig tanken, dus dat doen we in het iconische Hope. Iconisch ? Jazeker! Goh, vertel, wat is hier zo iconisch aan? Nou dat zal ik uitleggen. Hope is de plaats waar Rambo: First Blood is opgenomen. Iedereen kent natuurlijk de scene dat John Rambo over de brug een stadje inloopt en vervolgens wordt opgepakt. Nou, dat was hier. En in de omgeving zijn veel van de buitenscene’s opgenomen. En daar kan ik me iets bij voorstellen, want de omgeving is ruig. Hoge bergen, veel bos, enz.
Hopelijk komen we in de grote stad geen grote, gevaarlijke beesten meer tegen!
Na het tanken het laatste stukje. Het is nu wel volhouden hoor. Maar uiteindelijk komen we bij Vancouver aan. We hebben geen hotel geboekt, maar het plan opgevat bij een hotel van onze keuze te gaan zeuren om een goeie deal. De keuze is gevallen op het River Rock Casino Resort. De reden hiervoor: tijdens onze reizen hebben we gemerkt dat casino’s die een hotel hebben, meestal hele mooie en grote kamers hebben, tegen een zeer aantrekkelijke prijs. Het idee is dat gasten geld uitgeven in het Casino, dus moet je de kamers aantrekkelijk maken. En dit hotel is behoorlijk nieuw, ligt net buiten Vancouver, maar krijgt heel goede recensies.
Een deal maken lukte helaas niet. Maar wat wel grappig is, dat ik online een veel betere prijs kon vinden dan wat het hotel te bieden had. Die prijs konden ze niet matchen, dus ik heb aan de balie de online reservering gemaakt. Omdat dat een minuutje of 20 duurt voor de receptie die reservering ziet gaan we eerst een hapje eten.
En uiteindelijk ploffen we in onze suite (!) neer. Het was een lange dag, een mooie weg, maar we zijn nu wel klaar met het rijden. De komende dagen de stad in!
