Cursus tree-hugging

Het gaat best goed met de cursus tree-hugging. Ik mocht direct door naar de gevorderden (de grote bomen)!

Zoals iedere dag loopt het ook vandaag weer wat anders dan gepland. Dat begint al in de ochtend. Ik sta op, laat Karin nog even liggen, ga naar beneden en pak mijn laptop om te kijken wat er allemaal gebeurt is vannacht. Als ik tenminste een internet verbinding krijg… Ik heb het koud dus doe de kachel aan. Dacht ik. Niet dus. Het blijkt dat het gas op is. Nou ja, dan niet. Als Karin ook beneden is ontbijten we wat nadat we eerst even gebeld hebben over de kachel. Wat er is ook geen warm water (dus niet of koud douchen) en het fornuis heeft ook geen gas.

Gelukkig is er na ons ontbijt weer warm water, dus kunnen we met de nodige vertraging op gang komen. Vandaag hebben we aan aantal zaken op het programma staan, waarvan de minst leuke het inpakken is: het is de laatste dag in Ucluelet. De eerste stop is het regenwoud. Dat is hier overal, maar de trails zijn ongeveer halverwege Ucluelet en Tofino. Maar eerst gaan we nog even langs onze geliefde Hatchery. Beren zoeken/kijken blijft machtig mooi!

Nu moet je weten dat de wegen hier bepaald niet recht zijn. Als je 100m rechte weg hebt is het veel. En een vlakke weg? Dat bestaat hier niet. Dus de wegen hier zijn heel erg bochtig en gaan op en neer. En vaak tegelijkertijd. Dus je weet heel vaak niet hoe de weg loopt als je net een heuvel op rijdt. Altijd spannend om te zien waar je na de heuvel naartoe moet. Of wat je tegenkomt…

Gematigd regenwoud

Gematigd regenwoud

Op weg naar de Hatchery moet je eerst over een stuk gewone weg. En na een paar honderd meter rijden we een heuvel op en als we bovenaan komen zien we 100m verder een moeder beer met haar kleintje lopen. Midden op de weg! Op dezelfde plek waar we een paar dagen eerder ook al een beer zagen lopen. Ik stop meteen om het beest niet te laten schrikken (en om een foto te kunnen maken), maar het gaat allemaal heel snel. De beer ziet ons aankomen en maakt dat ze weg komt, het kleintje erachteraan hobbelend. Wow, dat was gaaf!

Bij de Hatchery zelf was het weer druk en niets te zien (te druk en het is vloed), dus daar zijn we snel weg. Op weg naar onze trails van vandaag. Alleen, als we eenmaal aankomen bij de Rainforest trails, begint het behoorlijk hard te regenen. Nou is het niet zo erg om in de regen te lopen, maar veel zin hebben we er niet in. Later maar terug komen.
We besluiten door de rijden naar de Tofino Brewery. Een lokale bierbrouwerij in Tofino waar ze rondleidingen geven. Dachten we. Dat blijkt dus niet zo te zijn. De brouwerij is gehuisvest in een een klein gebouwtje waar ook andere bedrijven in gevestigd zijn, lijkt het. Het meest opvallende is de enorme bar waar je de verschillende bieren die ze brouwen kunt proeven. En je mag verder door de hele brouwerij heenlopen. Dat laatste doen we dan ook en maken een praatje met een van de bierbrouwers, die ons weet te vertellen dat de bieren uit deze brouwerij over heel Vancouver Island worden verkocht en inmiddels ook al aan diverse liquor stores op het vaste land, met name rondom Vancouver.

Tja, het geheel heeft niet meer dan 10-15 minuten geduurd. Het regent nog steeds, maar het is ook al half 2, dus we rijden door naar Tofino om te lunchen (bij Shelter, deze keer). Omdat ze daar een goeie internet verbinding hebben boek ik meteen het hotel voor de laatste twee nachten van onze vakantie.
Naast ons zat een gezin, ouders en een klein meisje, uit Nederland. Op een gegeven moment horen we de vader tegen zijn dochtertje zeggen: “We gaan zometeen eerst naar de camping en dan gaan we allemaal even slapen. En wat we daarna gaan doen weet papa niet, want we hebben zo’n beetje het hele programma gedaan”. Dat was ten eerste grappig om te horen, maar het was ook precies zoals wij het momenteel ervaren. Er is hier veel te doen, maar we hebben al best het nodige gedaan en voor de andere dingen die we wilden doen (zoals bv kayakken) is het weer nu gewoon niet goed genoeg.

De trail over vlonders

Behind the scenes: the trail loopt hier over vlonders, zodat het ecosysteem zo min mogelijk wordt aangetast

En over het weer gesproken: het is inmiddels droog geworden en we rijden terug richting Ucluelet en stoppen weer bij de trails van het regenwoud. Nu doen we ze wel. Het zijn twee loops die allebei ietsjes anders zijn. Loop A is ‘ruiger’, dichter begroeit en loop B is ietsje minder woud en wat meer bos. Da’s niet zo raar, omdat dat gebied lang geleden een stukje is gekapt, omdat er een antenne moest worden geplaatst. Alles is weer nieuw aangeplant, maar je ziet tussen de oude, grote cedars wel dat er een hoop ‘jong’ spul zit.

Even wat achtergrond. Je hebt twee soorten regenwoud: tropisch regenwoud en gematigd regenwoud. En dat laatste is hier. En het is een echt regenwoud: gemiddeld 300cm regen per jaar. Da’s best veel. Je ziet hier vooral heel veel grote cedar trees, die veelal helemaal zijn begroeid met allerlei soorten mos. Het is een gaaf gezicht omdat woud zo te zien. Er zit ook vrij veel leven: edelherten, beren, wasbeertjes, eekhoorns, salamanders, allerlei soorten vogels, enz. Natuurlijk zien wij helemaal niets van dat alles. Behalve dan de Bananen Slak (yep, hij is geel). Schijnt de grootste naaktslak te zijn die er is. Die wij zagen was maar klein. O ja, we hebben ook een stel kraaien gezien die steeds andere geluiden maakten. Alsof ze andere beesten nadeden.

Deze trails zijn overigens erg makkelijk: ze zijn volledig aangelegd. Het zijn twee loops van ieder 1.2km, die volledig over vlonders gaat. Je loopt dus niet op de grond. Dit is vooral om het ecosysteem te bewaken. Maar het maakt het ook makkelijk voor iedereen om deze loops te doen. Nou ja iedereen. We hebben behoorlijk wat steile trappen moeten beklimmen (en afdalen). Het zijn ook zogenaamde interpretive trails, wat inhoudt dat je om de zoveel honderd meter een plek hebt waar een bord staat dat wat verteld over het regenwoud: hoe het ontstaat, wat er leeft, hoe het groeit, over het klimaat, noem maar op.

Zo. Effe uitbuiken

Zo. Effe uitbuiken.

Als de loops gedaan zijn, gaan we terug naar ons huisje om de koffers in te pakken. Deze keer om ze ‘vliegtuig-klaar’ te maken. Maar voor we zover zijn kunnen we het niet nalaten om weer ons favoriete plekje te bezoeken. En ja hoor, het is weer druk bij de Hatchery. Deze keer is er wel een beer te zien, maar die lijkt het allemaal wel prima te vinden. Hij heeft vlak voor wij aankwamen een zalm gevangen, dus hij besluit nu lekker uit te gaan buiken.
Na een minuut of 10 houden we het voor gezien. We besluiten straks nog een laatste keer terug te komen.

Eenmaal terug in ons huisje blijkt dat we weer gas hebben, dus we kunnen de gashaard weer aanzetten. We pakken de koffers in en komen tot de conclusie dat we teveel gewicht bij ons hebben. Dat wordt nog een leuke discussie bij het inchecken zaterdag. Nou ja, de zware dingen proppen we wel zoveel mogelijk in de handbagage.

Zoeken naar zalm

Zoeken naar zalm.

Rond 19:00 vertrekken we om te gaan eten. Maar eerst weer even de Hatchery. Er staat 1 auto, dus dat valt mee. Als we uitstappen zien we niets, maar dan verschijnt er een beer. Een andere dan we tot nu toe gezien hebben. Kleiner. Jonger, vermoeden we. Hij is ook veel levendiger dat de grotere beren die we steeds gezien hebben. We volgens de beer op zijn tocht langs het water (inmiddels is het eb). Totdat hij uiteindelijk uit het zicht verdwijnt. Het stel in de andere auto besluit dat dit het teken is om weg te gaan, maar wij wachten nog even om te zien of er nog wat gebeurt. En na 5 minuten verschijn dezelfde beer weer. We volgen heb ongeveer een half uur op zijn jacht naar zalm. Niet zo succesvol. Op een gegeven moment dient ook een tweede beer zich aan, maar die is al snel weer weg.
Hoe vaak we hier inmiddels ook al geweest zijn: dit verveelt dus echt helemaal nooit!

Inmiddels begint het echt donker te worden dus we nemen afscheid van de Hatchery. Wat een gave plek!

Diner is bij Hank’s Untraditional BBQ. Een klein tentje, maar erg druk. En terecht. Wat een vreselijk lekkere maaltijd hebben we hier gegeten. Pulled Pork (Rob) en Pulled Beef (Karin). Maar zo hebben we het nog nooit geproefd. Heerlijk. De relaxte bediening maakt het er alleen maar leuker op. En als de kok langs komt om te vragen hoe het was, vraagt Karin om het recept. Ook geen probleem, hij komt meteen langs met een briefje voor een email adres!

Nog een tijdje zitten kletsen met een stel uit Chicago.  De man trok onze aandacht omdat hij de Britse jongens die naast ons zaten vroeg of ze dat koude bier wel lekker vonden. Karin en ik schoten meteen in de lach en zo raakten we aan de praat. Hij blijkt Nederlands te zijn (familie van Os). In 1951 met zijn ouders vanuit Amsterdam naar New York vertrokken.  Maar inmiddels in alles wel een echte Amerikaan.

En zo komt aan onze week in Ucluelet een einde. Morgenochtend vertrekken we richting Seattle. Wie weet nemen we nog even afscheid van de Hatchery…