Hier is Hampton, NB

Vrienden van ons, Ton & Laura, zijn een paar jaar geleden naar Canada geëmigreerd. En natuurlijk hebben we beloofd dat we een keer langskomen, maar ja, wanneer? Nou, nu dus! Toen we onze reis aan het voorbereiden waren besloten we om ze op te zoeken. Het paste in ons reisschema en Laura is jarig als we langskomen: perfect dus. Via Ton alles geregeld en voor Laura was het een verrassing.
Ze wonen in Hampton, New Brunswick. Een deel van Canada dat heel dun bevolkt is en best ver weg ligt. De grootste stad in de buurt is Saint John, waar zo’n 100.000 mensen wonen.  En vanaf Kennebunkport is het best een eindje rijden. We hadden ingeschat zo’n 5 uur, maar dat bleek achteraf iets te optimistisch.

Onderweg hadden we nogal wat problemen. Eerst een behoorlijke file door sneeuwval en vervolgens had ik het idee dat ik een lekke band had, dus zijn we een paar keer

De route vanaf Kennebunkport

gestopt om dat te checken (gelukkig was het niets, gewoon de gladde besneeuwde weg). Daarna steeds stoppen om te plassen, drinken te halen, enz. M.a.w., zo een anderhalf uur vertraging. En doordat het gesneeuwd had (en hier en daar nog sneeuwde), konden we ook niet overal makkelijk doorrijden. Vanaf Bangor tot aan de grens was er alleen een spoor beschikbaar waar je overheen kon rijden. En dat een kleine 2 uur lang, door bossen en over heuvels. Wel een heel erg fraaie route die vooral erg verlaten was. Ik geloof dat we in totaal in 2 uur misschien 10 auto’s gezien hebben. Dus als we hier pech zouden hebben gehad…

Vanaf de Canadese grens ging het vervolgens alleen maar bergafwaarts. Net na de grens was er nog wel een autospoor dat we konden volgens, maar na zo’n 15 minuten was er alleen nog maar sneeuw op de weg. En geen andere wagens. En het was inmiddels donker. Tja, rustig rijden dan maar. Dit duurde tot we bij St George in de buurt kwamen, waar de weg veel beter werd. En dat bleef zo tot onze eindbestemming.
Jammer dat het donker was en we de omgeving niet konden zien, dat is op de terugweg gelukkig anders. Want volgens mij is het hier enorm mooi.

En zo kwamen we uiteindelijk aan bij Ton en Laura. Eerst nog even goed zoeken waar we moesten zijn, maar toen we ergens in een oprit iemand op en neer zagen springen wisten we waar we moesten zijn 🙂  Ton had Laura helaas moeten vertellen dat we kwamen, maar dat maakte de vreugde niet minder. Wat ontzettend leuk om ze weer te zien. En wat wonen ze mooi. In de bossen in een heerlijk huis tussen de wilde beesten die hier overal rondlopen. We hebben heerlijk gegeten en bijgepraat. We wilden natuurlijk alles weten over hun avonturen in Canada en eerlijk gezegd: we zijn jaloers. Zij hebben gedaan wat wij misschien eigenlijk ook wel willen… Uiteindelijk naar bed gegaan in ons eigen ‘appartement’. Prima geregeld.

Morgen de omgeving maar eens bekijken en Laura’s verjaardag vieren.