Moonlight Diner Denver Airport
Ik zit op de hotelkamer van het Embassy Suites International Airport Hotel bij te komen van de reis naar Denver. Toch altijd week een heel eind, maar we zijn dan eindelijk in de Mile High City. Dat wil zeggen, we zitten in een hotel vlakbij de luchthaven, maar best nog een eindje hier vandaan. We hebben een mooie kamer. Of eigenlijk ‘suite’: een woonkamer en een slaapkamer. En het uitzicht is weids, met Denver en de Rocky Mountains als achtergrond. Heb je meteen het idee dat je inderdaad heel ergens anders bent.
Gek eigenlijk, dat je op een paar uur reizen meteen in een hele andere wereld bent. Vanmorgen nog in Amersfoort, de ‘-pre-trip stress’ volop aanwezig. Maar eigenlijk ging alles goed: auto snel geparkeerd, inchecken ging goed (mijn ticket had een verkeerde achternaam. Heel verhaal voor een andere keer), en we hebben nog een beetje kunnen shoppen. Wel de eerste frustratie van de dag, want we dachten even snel een broodje te eten. Nou, het kiezen van het broodje ging snel, maar daarna duurde het een eeuwigheid voor we konden betalen. Intussen waren ze al aan het boarden van onze vlucht begonnen. Broodjes dan maar ingepakt en op weg naar de gate ons drankje gedronken. Waarom kan de horeca in Nederland nou nergens goede, snelle service leveren? Bah….
Eenmaal op weg begint het lange wachten, maar met genoeg films en series op de ipads ging de tijd voor ons snel voorbij en voor we het wisten stonden in Washington. De transfer ging razendsnel, en konden op weg naar Denver. Wachtend bij de gate knoopte Karin een gesprek aan met een veteraan uit de tweede wereldoorlog. Er zat een hele groep bij ons aan boord. Ze hadden een trip naar Washington gemaakt om daar de gedenktekens voor de tweede wereldoorlog te bezoeken.
Wat wel typisch Amerikaans is, is dd manier waarop het publiek met deze ‘vets’ omgaat. Toen werd omgeroepen dat het instappen ging beginnen en dat eerst een groep oorlogsveteranen mocht instappen werd er luid geapplaudisseerd voor deze mannen. En ook in het toestel zijn ze tot 2 keer toe vol onder de aandacht gebracht, met applaus en bewondering alom. Dit zijn helden. Mannen die de vrijheid van de Amerikanen hebben verdedigd. Veteranen. En die respecteer je.
Voor ons Hollanders gaat het soms wat ver, maar eerlijk gezegd is die manier van omgaan met mensen die voor jou hebben gevochten, buitengewoon mooi om te zien. Kunnen wij wat van leren.
En zo kom je op de eindbestemming aan. Nadat we onze Toyota Camry hebben opgehaald zijn we snel naar ons hotel gegaan en hebben we een hapje gegeten in de Moonlight Diner. En dat smaakte prima, maar tegelijkertijd beginnen we in te storten. Morgen begint de reis naar Badlands. We zijn heel erg benieuwd hoe dat is!
