05:00 De zonsopkomst bij Haleakala begint

Vroeg opstaan, ok. Maar om 02:00 al in de wagen zitten is toch wel heel erg vroeg. Maar met een goede reden: we gaan vandaag de zonsopkomst bekijken vanaf de top van de Haleakalā vulkaan. De zon komt vandaag om 06:06 op, een uurtje vantevoren begint het spektakel en dan moet je er echt al wel zijn, omdat je anders niet meer kunt parkeren… Het is zo’n twee en een half  uur rijden vanaf ons appartement, dus we moeten echt heel vroeg op pad.

Gisteravond vast alles klaargezet, zodat we snel kunnen vertrekken: camera, 2 strandstoeltjes (je weet maar nooit…), een deken voor als we het koud krijgen, truien, bergschoenen, genoeg drank en eten/snacks, enz. Net een expeditie. We besluiten toch nog een paar uurtjes te slapen, maar verder dan 2-2.5 uur slaap komen we niet.
Uiteindelijk zitten we stipt om 02:00 in de wagen. De rit naar de vulkaan  gaat erg voorspoedig. Er is echt helemaal niemand op de weg, en de eerste wagens zien we pas als we de vulkaan al aan het oprijden zijn.

Een mooie oplichtende rand kondigt de zon aan!

Dat is nog wel vrij tricky omdat het pikkedonker is en ik geen idee heb of ik wel/niet langs een afgrond rijdt… Na zo’n anderhalf-twee uur rijden komen we bij de ingang van het park (het gebied rondom de vulkaan is een National Park). Daar betalen we $20 om het park in te mogen en maken we meteen even een sanitaire stop.

Als ik uitstap, kijk ik omhoog en ben stomverbaasd. Ik heb nog nooit zo veel sterren gezien. En ze lijken ook wel dichterbij te staan dan thuis. Erg indrukwekkend.

Na een korte stop rijden we verder. Het is nog zo’n half uur rijden naar de top van de vulkaan. Het gaat allemaal prima, totdat we ineens een hele harde knal horen. Ergens rondom de auto knalde er iets. We schrikken allebei en ik check meteen de bandenspanning om te kijken of we een klapband hebben. Maar dat is niet zo. Ook geen waarschuwingslampjes die gaan branden, dus gelukkig niets met de wagen. Wat dan wel? We weten het niet, dus rijden we gewoon door. En zo komen we uiteindelijk op de bestemming aan. De parkeerplaats bij het visitor center is nog bijna leeg, dus we kiezen een plekje uit. Ik stap uit en zie dat sommige auto’s nog veel verder omhoog rijden? Ik vraag aan een verkeersregelaar (midden in de nacht, bovenop een vulkaan….) waar dat heen gaat. Dat blijkt de summit te zijn. het allerhoogste punt dat je kunt bereiken.

De zon laat zicht heel voorzichtig zien

We besluiten daar naartoe te rijden. Er zijn maximaal 40 parkeerplaatsen, en als wij aankomen is misschien een kwart tot een derde bezet. Het is inmiddels 04:00 uur geweest en nog steeds pikdonker. Het blijkt ook erg koud te zijn. Nog net geen vorst, maar het scheelt weinig. Dus zo warm mogelijk gaan we op pad. Met zaklamp en mobiele telefoon in de hand proberen we een mooi plaatsje te vinden om de zonsopgang te kunnen zien. Maar waar moeten we staan? Waar gaat de zon op? Waar zijn eigenlijk al die mensen uit de auto’s??
We lopen naar de plek waarvan we denken dat het beste zicht hebben. Maar ineens roept een verkeersregelaar iets naar ons. We horen het niet precies, maar kennelijk mogen we daar niet staan. We strompelen in de gitzwarte nacht terug (het terrein is erg ruig en vol scherpe lava stenen, best lastig ook al heb je een zaklamp) en gaan helemaal aan de andere kant van de parkeerplaats staan (die parkeerplaats ligt in een soort kuip, je moet omhoog lopen om wat te kunnen zien). Maar niet tevreden over onze plek zien we ineens in de verte allerlei mensen op de plek staan waar wij net vandaan kwamen. Shit, stonden we toch goed.
Dus weer naar de andere kant. Een goed plekje gezocht waar niemand anders staat en waar we op wat rotsblokken kunnen zitten. Inmiddels is het ongeveer 04:45.

En daar is ‘ie !

Dan zie ik ineens een heeeeel dun streepje licht ontstaan. Maar op een compleet andere plek dan we verwachten. Snel het kompas om de iPhone gebruiken, en we zien dat hele dunne streepje  inderdaad het oosten is. Waarom hadden we dat niet eerder bedacht. En het beste uitzicht heb je dan op de plek waar we vandaan kwamen. Aaargghhhhh….! Heel snel lopen we terug en we kunnen nog net een heel erg goed plekje bemachtigen. Het is 05:00 en het spektakel begint.
Tot 06:00 wordt het geleidelijk aan steeds lichter. De kleuren zijn onbeschrijfelijk mooi. En we kijken uit op de krater van de vulkaan, die gevuld is met wolken. Dat maakt het schouwspel alleen maar mooier. Intussen klik ik er vrolijk op los (de camera staat stevig vast en ik gebruik een afstandsbediening). De kou dringt inmiddels langzaam je lichaam in, dus een warm zonnetje kan geen kwaad.

De zon is nog niet op, maar het is al wel heel erg licht. En tot onze stomme verbazing vertrekken de eerste mensen al. Wat?? Het mooiste moet nog komen!

In de verte zien we het eiland Hawai’i liggen

En dan zien we ineens de bovenkant van de wolken heel voorzichtig een gouden lijntje krijgen. Dit wordt steeds feller en uiteindelijk verschijnt de zon. Die paar minuten zijn ongelofelijk gaaf om te zien. Die mensen die al weg zijn gereden snappen er niks van….

Als de zon eenmaal op is, vertrekken de meeste mensen. Wij lopen nog wat rond, nu we eindelijk kunnen zien waar we lopen. De summit geeft je een 360 graden view over heel Maui. Je ziet de twee grote bergen van Hawaii (The Big Island) in de verte, en kunt een groot deel van Maui inderdaad zien. Omdat er nogal wat wolken zijn, is helaas niet alles even goed te zien.
Uiteindelijk rijden we 800m naar beneden en gaan naar het visitor center. Hier halen we nog wat informatie over eventuele hikes (die we niet doen ivm de wolken en temperatuur) en kijken we de krater in. Net een maanlandschap.

Een blik in de krater van de Haleakala. Net een maanlandschap

En dan houden we het voor gezien. We rijden naar beneden, stoppen nog bij een tweetal uitzichtpunten (die inderdaad heel erg mooie uitzichten laten zien) en gaan dan terug naar ons appartement. Eenmaal aangekomen reserveren we een tee-time, zodat we morgenochtend kunnen golfen. De rest van de dag is luiheid en vermoeidheid troef. Karin slaapt wat, ik ga in het zwembad hangen en aan het eind van de middag gaan we richting Lahaina. We bezoek wederom de Peter Lik galerij, maar deze keer kopen we wat kunstwerken, die we al langere tijd willen hebben!
Dan gaat het licht echt uit. We eten nog snel wat, gaan naar huis en houden het voor gezien. Op tijd naar bed omdat we vroeg gaan golfen. Een relaxte laatste dag op Maui staat ons te wachten.

Oh, trouwens. Nog even over die knal die we hoorden toen we de vulkaan op reden. We zijn er uiteindelijk wel achter gekomen wat dat was: een zak pretsel chips die we bij ons hadden was de boosdoener. Omdat we steeds hoger kwamen, en de luchtdruk afnam, begon de zak langzaam steeds verder bol te staan, totdat deze zak niet langer de lucht binnen kon houden 🙂  Daar kwamen we achter toen we de zak open wilden maken. Maar het raadsel is opgelost!