Fantastische beloning als je al anderhalf uur de berg op loopt
De meest populaire bezigheid in Grand Teton is hiking: de natuur in. Sommigen maken korte wandelingen, anderen gaan er meerdere dagen op uit. Wij gaan vandaag een langere tocht maken. Wel een van de populairste, maar dat is niet zonder reden zullen we merken.
We staan wat eerder op vandaag en gaan vroeg op pad om op tijd bij het pondje van Jenny Lake te zijn. Op deze manier beginnen we de tocht aan de andere kant van het meer. Daar hadden we ook naartoe kunnen lopen, maar we hadden geen zin in die extra 2.6 mijl lopen.
Vanaf de boot gaan we als eerste naar de Hidden Falls. En vanaf de steiger tot aan die waterval is het alleen maar omhoog lopen, tegen de berg op. Best zwaar. Maar eenmaal aangekomen vergeet je het geklauter, want die waterval is gewoon erg mooi. Maar het is pas het begin van de tocht. De volgende stop is Inspiration Point. En dat is nog verder en nog steiler omhoog. Soms is er nauwelijks een pad en zijn er alleen maar keien op een paadje van 75cm breed. Aan de ene kant de berg, aan de andere kant….ehh…. niks. Diepte. En het is continu omhoog lopen, terwijl we al zo hoog zitten. Na ongeveer een uur klimmen komen we aan. En we snappen waarom het Inspiration Point heet: je staat op een grote kei, die uitzicht geeft over de hele vallei van het Grand Teton park. Je kijkt bovenop Jenny Lake en hebt de bergen in je rug.
De betere lunch plekken
Maar nog is het voor ons niet het eindpunt. De meeste mensen gaan dezelfde weg weer terug, maar wij gaan verder en lopen de volgende route: de canyon in. Uiteindelijk kun je nog zo’n 32 kilometer lopen, maar zover gaan wij niet. We lopen nog zo’n anderhalf uur. Steeds maar weer omhoog, maar nu niet meer zo steil. We lopen het bos in en meteen hebben we prijs: een moeder eland met een kleintje loopt door het bos! Deze plek staat bekend om de vele elanden en beren die hier worden gezien, dus wie weet wat we nog tegenkomen. We blijven lopen en komen uiteindelijk bij een kreekje/riviertje dat we stroomopwaarts blijven volgen. Na een tijdje komen we het bos uit en lopen we de canyon in. Wow! Wat een geweldig uitzicht. Dit zijn echt National Geographic plekken, vergezichten die je alleen in dure fotoboeken ziet. Wat een rauwe, prachtige natuur. We lunchen als we bij een klein bergmeertje aankomen. We genieten van de rust, de bergen om ons heen, de natuur. We hebben nog geen beren gezien, maar hoe verder we lopen hoe groter de kans. Inmiddels zijn er bijna geen andere hikers meer. We lopen nog een 15-20 minuten door en besluiten na 2.5 uur omhooglopen dat het mooi is geweest. We moeten ook op tijd weer terugzijn bij de boot, anders moeten we 2.6 mijl extra rond Jenny Lake lopen.
Het leuke is dat de terugweg compleet anders is. Voor een deel lopen we dezelfde weg terug, maar je ziet alles van de andere kant en het is net of je een andere route loopt. Inmiddels hebben we ook Pika’s gezien. Een soort van kruising tussen een konijn en een rat, of zoiets. Hele grappige beestjes.
Pika
Vlak voor we weer bij Inspiration Point komen nemen we een andere weg terug. En hier zien we eindelijk een hele grote eland. Een mannetje. Met een giga-gewei. Hij ligt lekker in het bos, in het hoge gras en trekt zich niet zoveel aan van ons. Ik wil kijken of ik wat dichterbij kan komen en nog steeds blijft hij rustig liggen. Want een fantastisch beest. Nadat Karin ook wat dichterbij is gekomen en heeft genoten van deze gigant, lopen we weer door en stoppen we niet meer totdat we bij de dock aankomen. Wat een geldige hike was dit. Soms best zwaar en ik heb me behoorlijk nat gezweet. Maar al hebben we weer geen beren gezien: een geweldige tocht die ik iedereen zou willen aanraden.
Trouwens, dit is nou de tweede keer in een paar dagen dat ik me helemaal zeiknat heb gezweet en buiten adem een berg ben opgeklommen. Volgens mij breek ik alle records als ik nu thuis naar de sportschool ga 🙂
Zoek de eland…
Na de hike gaan we terug naar ons huisje en ontkomen niet meer aan…. de was doen. Dus brengen we wat tijd door bij de wasserij voordat we weer op pad gaan. En die laatste trip is een rit via een smal weggetje, de Signal Mountain Summit op. Hier zou je ook veel elanden, beren, enz. kunnen zien. Maar helaas, anders dan een hele stapel wapiti’s (‘elk’), zien we niets. Bovenaan is overigens een geweldig uitzicht, dus we zijn zeker niet voor niets gereden.
En zo is ons bezoek aan Grand Teton bijna afgelopen. Morgen rijden we naar het Rocky Mountains National Park. Da’s een hele lange dag rijden, dus we moeten vroeg op. Maar we genieten nog heel erg lang na van Yellowstone, maar zeker ook van Grand Teton, want dit park heeft ons echt verrast. Zoals Arnold ooit zei: “We’ll be back!”.
