Bisons in Custer State Park
Vandaag zijn we niet ver van ons hotel geweest, maar wel de hele dag rondgereden. Klinkt saai, maar was fantastisch. We wilden wild zien, nou dat hebben vandaag gedaan.
Nadat we even ons ijs hadden vernieuwd, drankjes in de koeler hebben gedaan en broodjes bij de Subway hebben gekocht, gingen we op pad. Het doel was Custer State Park. Hier heb je een paar hele mooie routes om te rijden, waarvan eentje de naam ‘Wildlife Loop’ heeft. Nou dat belooft wat. We zijn redelijk op tijd op pad gegaan, want midden op de dag zijn alle beesten in de koelte van de bossen. De loop is 18 mijl lang en we hebben hem helemaal gereden. En heel veel gezien. Het begon er al mee dat we voordat we bij de wildlife loop kwamen, we de eerste bisons al zagen! Gewoon langs de kant van de weg lagen ze in het gras. Wat zijn die beesten immens groot. Daar moet je dus echt geen ruzie mee krijgen. Nu al bisons? Dat wordt straks een feest. Omdat ik heel langzaam rijdt (we willen niks missen), moet ik af en toe even ruimte maken voor iemand die voorbij wil. Het is bijzonder rustig, maar de ene auto die langs wil geef ik alle ruimte. En de eerste de beste keer dat ik even op zij ging om plaats te maken, zien we langs de weg, op een rots, een marmot. Blijkt een geelbuik marmot te zijn (alsof ik andere marmotten ken…). Hij blijft rustig zitten voor de foto, maar als ik iets te dichtbij kom schiet hij weg.
We rijden door, vaak stapvoets en zien diverse beesten. Zo komen we weer bij een prairie dog city, een gebied vol met prairie dogs. Heb blijven grappige beestjes, schuw, snel, maar ook nieuwsgierig. Een stukje doorrijden en we zien 2 herten in de verte. Dichterbij zijn de wilde kalkoenen die met een stuk of 10 bij elkaar door de bossen wandelen. Ze waren niet supervet, dus ze hoeven zich geen zorgen te maken om tijdens thanksgiving ergens als diner te eindigen.
Pronghorn (de Amerikaanse antilope)
En we rijden weer door. Niet veel verder zien we in het bos een kudde wilde ezels, waarvan een kalfje druk bezig is om te eten bij moeder. Ziet er erg grappig uit. En zo gaat de hele weg. We rijden op een gegeven moment het bos uit en komen op grote glooiende vlakten. De plek waar je kuddes bisons verwacht. Maar hoe goed ze ook zoeken, hoe ver we ook rijden: geen bison meer te zien. Totdat we bijna klaar zijn met de wildlife loop. Ineens zie we een kudde van zo’n 50-60 bisons! Ik kan net nog een onverharde weg oprijden om dichterbij de kudde te komen. Wat een fantastisch gezicht, tientallen bisons grazend bij elkaar. Als je dan bedankt dat honderden jaren geleden er meer dan een miljoen bisons in Noord Amerika waren, dan moet dat een immens gezicht zijn geweest: hele grote kuddes die de grote valktes kaalvreten.
We rijden door en de loop is ten einde. We komen bij een resort en als we daar een bocht voorbij zijn, zien we nog een kudde bisons. Deze keer veel meer dan daarnet. En ze lopen langs de weg en tussen de vakantiehuisjes door. Ik zet mijn auto aan de linkerkant van de weg om wat foto’s te maken en prompt zwaailichten en een park ranger naast me: ik sta geparkeerd waar het niet mag en ik sta in de foute rijrichting. Ok, heeft hij gelijk in, dus ik ga meteen naar de andere kant en parkeer de wagen daar in de berm. Vanuit de auto probeer ik foto’s te maken. en na 2 minuten: de ranger. Ik moet nu echt maken dat ik wegkom, want ook daar mag ik niet staan. Hij wijst naar een parkeerplaats en daar ga ik dan maar naartoe. We stappen uit en genieten van de beesten, maar ik wil toch wat dichterbij. Ik loop weer naar de weg en bij een voetganger oversteekplaats steek ik de weg over. Ik kom nu wel dicht bij de bisons, maar het is maar voor heel even. Maar mijn vriend de ranger is alweer in zijn wagen naast me. Nu is ‘ie echt pissig en zegt dat ik moet maken dat ik weg kom. Ik mag daar niet komen (onzin) en moet naar mijn auto en daar blijven (ook onzin). Ik besluit maar niet in discussie te gaan, en laat de ranger alle andere mensen en wagen wegsturen, want daar heeft hij het maar druk mee.
Intussen hebben de bisons de weg overgestoken en komen akelig dicht in de buurt (10 meter). Eentje komt ineens op me af draven, dus dat was even een ‘oops’ momentje. Maar er gebeurt niets. De bisons houden inmiddels het verkeer op, want zo’n kudden sjokt heel langzaam vooruit. Wij gaan intussen een andere scenic highway op, de Needles highway. Deze weg slingert zich omhoog naar een van de hoogste punten uit de omgeving. De vergezichten zijn geweldig en de rit zelf minstens zo mooi. We eindigen bij een meertje, waar we gebruik maken van de publieke picknick plaatsen. Hier eten we ons broodje en de yoghurt die we vanmorgen hebben gekocht. Een heerlijke plek. Dit is echt genieten.
Crazy Horse Memorial
Na een half uur houden het voor gezien en rijden door naar onze volgende bestemming: Crazy Horse Memorial. Hier wordt een memorial uit een berg uitgehakt ter herdenking aan Crazy Horse, maar vooral ook om het cultuur, traditie en erfgoed van de indianen te bewaken. Er wordt al tientallen jaren aan gewerkt en alleen het hoofd is pas klaar. En jarenlang is er alleen maar door 1 man en zijn familie aan gewerkt. Heel indrukwekkend allemaal.
Net als wij aankomen wordt er een stuk rots opgeblazen (zo wordt het meeste beeldhouwwerk gedaan), dus dat krijgen we mooi net mee. Daarnaast zijn we benieuwd hoe dit memorial zich laat vergelijken met Mount Rushmore, waar 4 presidenten hoofden uit een berg zijn gehakt.
Mt Rushmore
Er is maar één manier om daar achter te komen: gaan kijken. Dus dat is onze volgende stop. En je merkt dat dit een nationaal monument is. Alle faciliteiten zijn groot(s) en alles is perfect aangelegd. Grote parkeergarages, groot restaurant, aangelegde wandelpaden, enz. Maar we komen voor de koppen. En eerlijk gezegd was ik niet heel erg onder de indruk. Ten eerste had ik ze gisteren van de weg af al gezien en ik vond het verhaal van het maken van Crazy Horse gewoon indrukwekkend. Overigens, heeft de maker van Crazy Horse een tijd als assistent aan Mount Rushmore gewerkt. We maken een wandeling rond het monument, eten een ijsje (want het is best heet) en gaan de laatste trip van vandaag doen: via de wildlife loop terug naar ons hotel. Deze keer rijden we de andere kant op, en de zon begint al onder te gaan. Het perfecte moment om wild te zien. Nou, dat klopt. We hebben alles gezien wat we vanmorgen ook gezien hebben, maar alleen meer. Kudde bisons over de weg, ezels over de weg, kalkoenen, overal herten, pronghorns (ze noemen ze hier ook wel antilopen…), prairie dogs, enz.
Het grote verschil met vanmorgen? De aantallen. Overal is wel wat. En als we de wildlife loop hebben gedaan houdt het niet op. Ik moet gewoon heel rustig rijden, wamt er staan bisons langs de weg, om de haverklap steekt er een hert over en een keer kwam er een kudde van zo’n 10 herten de heuvel af en de weg over gestormd.
Vandaag was alweer een topdag! Veel gereden, maar heel veel gezien. Eigenlijk alles wat we wilden zien, dus ons hoor je niet klagen. Het enige negatieve puntje: hoe kunnen we dit nog verbeteren deze vakantie?
