Vanmorgen opgestaan voor de wakeup call. Karin is lekker blijven liggen. Even wat cereals, een sapje en klaar maken voor de wandeling op Rinca, in het Komodo National Park. Hier gaan we de beroemde Komodo Dragons zien ( Komodo Varanen). Met de zodiac gaan we richting park, waar we door een park ranger worden opgewacht. En we halen de briefing plek al niet eens zonder een Komodo Varaan te zien. En het zijn best indrukwekkende beesten. Bij de briefing plek aangekomen verteld de gids wat over het park en de Varanen. Daarna gaan we een wandeling maken.

De wandeling van dik een uur brengt ons langs diverse Varanen, zowel volwassen beesten als kleintjes. Maar ook langs apen, diverse vogels, enz. Er zijn ook buffels, wilde paarden, wilde zwijnen en diverse slangensoorten. Maar die zien we niet. Het is allemaal echt in het wild, dus het blijft spannend wat je wel/niet te zien krijgt. Was leuk om te doen en zeker een leuke afwisseling van het leven op de boot. Natuurlijk was iedereen druk foto’s aan het maken en hebben we hier ook een paar groepsfoto’s gemaakt. Tja, we blijven toeristen…

Eenmaal terug aan boord staat het ontbijt klaar en is de kapitein al weer aan het varen. Vandaag gaan we echt richting het zuiden, naar het koudere water. We gaan van een watertemperatuur van 27 graden in het noorden, in twee stappen naar 21 graden. Brrrr…..

Iets over de gasten: we zitten aan boord met Jo & Brad (Australië), Tom, Rick & Ruth (alledrie Amerika), Andrew (Engeland, maar woont in Vancouver), Trish (Engeland), en Jan (Nederland). Een hele gemengde groep, die erg goed met elkaar omgaat. De ‘grote mond’ van de groep is Andrew, ongeveer 35 en werkt niet meer. Reist de wereld rond om te duiken, terwijl vrouw en paar maanden oude baby thuis zitten. Tom, Rick en Ruth zijn vrienden die samen duiken, terwijl hun echtgenoten thuis zijn. Jo & Brad vertegenwoordigen de typische Australiërs, grote mond maar erg vriendelijk en altijd lachend. Trish, de oudste van het stel (65) en reist alleen (hierover later meer). Simone & Peter (Zwitsers, op huwelijksreis) duiken voor het eerst buiten Egypte, David  & Sue (Engeland) vriendelijk en vooral druk met hun rebreather cursus, Janet & Paul (Australiërs) ook heel vriendelijk en gezellig en tenslotte Jan, een Hollander die nogal wat mensen kent die wij ook kennen. En alles onder leiding van Lisaa, de Engelse Cruise Director. Samen met Nicole (uit Amersfoort) en Beny en Dincy, de Indonesische duikgidsen.

Al met al een prima groep om mee te duiken en een week door te brengen.

Terug naar de reis. De eerste duik van vandaag in koeler water. Maar dat bleek niet het probleem te zijn. We gingen duiken rondom 3 onderwater ‘pinnacles’. Veel leven en mooi koraal. Maar na 5 minuten ging het eigenlijk al fout. Het water was gelukkig niet koud, maar dat was dan ook het enige positieve. We gaan onder water, zwemmen naar 22 meter en merken dat er een behoorlijk stroming staat. We gaan laag over de bodem naar de tweede pilaar (de eerste waren we al voorbij gevlogen bij het onderwater gaan). We zien een frogfish en iedereen wil een foto maken, maar door de sterke stroming is dat een redelijk drama. We duiken verder en zien nog wel iets van het koraal en het leven, maar iedereen is bezig met de stroming. Het wordt steeds zwaarder een ik vlieg door mijn lucht heen. Ik geef aan dat ik minder diep wil, om lucht te sparen en uiteindelijk gaat Karin mee. We zwemmen maar met de stroming mee, maar ook dat blijkt lastig omdat de stroming steeds veranderd en steeds zwaarder wordt. Na een half uur vechten besluiten we de duik af te breken. Op 5 meter willen we een veiligheidsstop maken door ons aan het koraal vast te houden wat dankzij de hele zware stroming onmogelijk blijkt. Inmiddels zijn Karin en ik nog alleen over, de rest zijn we al lang kwijt. We doen met veel moeite de stop in het open water en we zijn blij dat we het water uit kunnen.

Daar lijkt dat wij het nog het langst hebben volgehouden! Iedereen is bekaf, Janet is kennelijk aan het hyperventileren geslagen en zat huilend in de zodiac, de rest is gewoon moe. Tja, ook dat gebeurt. Dan maar lunch. Natuurlijk komen dan de sterke verhalen en iedereen is er al weer overheen. We raken ook aan de praat met Trish, 65 en nog aan het duiken. Gedurende het gesprek blijkt dat ze graag duikt maar wel heimwee heeft en het niet zo leuk vindt om alleen te reizen. Haar man blijkt kanker en andere narigheid te hebben, maar wilde graag dat zijn vrouw toch ging duiken. En als Karin vraagt of ze kinderen heeft, breekt ze. Huilend verteld ze dat ze haar dochter 7 jaar geleden heeft verloren: ze stierf toen ze haar kind aan het baren was. Wat moet je daar nog op zeggen? En zo is vandaag best een emotionele dag geworden.

Maar er zijn gelukkig ook luchtigere dingen. Op de plek waar we voor anker liggen, ligt nog een boot naast ons ons ligt. Hier zitten voornamelijk (alleen maar?) Russen op. Dezelfde russen die op Bali voor ons in de rij stonden. Wat blijkt? Ze zijn nuu al door alle alcohol heen en hebben al onderweg moeten stoppen om een nieuwe voorraad in te kopen….Russen… Ze zullen ook nooit veranderen.

De derde duik maakt gelukkig weer wat goed. Ondiep, beetje stroming, nog steeds niet echt koud. Lekker om toch nog een leuk duikje te hebben gemaakt. De boot vaart direct na de duik door naar het zuidelijkste punt van onze reis. Ik slaap wat in de ondergaande zon, ga douchen en we slaan de nachtduik over. Het is mooi geweest vandaag. Morgen weer een nieuwe dag!