Een Peackock Mantis garnaal, die haar eieren bewaakt!
Na 7 nachten in het Black Sand Diver Retreat te hebben verbleven, zijn we inmiddels aangekomen bij Mimpi Indah, op Bangka Island. Dat is een eilandje ten noorden van Noord Sulawesi. Maar het afscheid bij Black Sand was niet eenvoudig: het duiken rond Lembeh is gewoon fantastisch en na een week ben je bekend met alle mensen rond de duikbasis en het resort. Geweldig leuke mensen allemaal!
De laatste dagen waren we met slechts Jan en Andrea, een stel uit Hamburg (hij is geboren in Amersfoort). En aangezien zij slechts in de ochtend duiken, waren de laatste twee dagen de middagduiken extreem luxe: wij met zijn tweeen en meestal 2 duikgidsen!
We hebben de afgelopen week weer de meest fantastische dingen gezien onderwater. Van allerlei frogfishes tot de illustere wonderpus en mimic octupus (nou ja, ik zag hem. Karin was niet in de buurt en ik heb hem maar een paar seconden gezien voor ‘ie zijn hol in ging).
Het leuke is dat we zelf eigenlijk konden bepalen waar we wilden duiken. Of je zegt wat je wil zien en dan weten de gidsen wel waar je dan de beste kans maakt om dat beestje te zien. En dan halen ze alles uit de kast voor je.
Rob en de kapitein
De laatste duik was misschien wel de gaafste van allemaal. Om allerlei redenen. Het ging om de site ‘Hair Ball’. Hier is het muckdiving (‘modder duiken’) begonnen. Eigenlijk bij toeval: een paar biologen waren hier onderzoek aan het doen en het viel ze op dat hier zo’n bijzonder onderwater leven was.
Maar goed, we hadden hier al eerder gedoken (zowel deze reis en de vorige reis naar Lembeh), en het is onze favoriete duikstek hier. Omdat er inderdaad zoveel te zien is. Met name de hele aparte beesten.
We waren met zijn tweeën en er gingen twee duikgidsen mee. En de kapitein ging ook mee. Die hadden we maar 1 keer eerder zien duiken: toen we de eerste keer op deze plek doken Dit is echt zijn duikstekkie. Eenmaal onderwater zagen we al snel een wonderpus en daarna in rap tempo alle bekende ‘critters’. Allemaal op zo’n 5m diepte. We gingen uiteindelijk wat dieper, naar zo’n 12 meter, maar daar was wat minder te zien. Dus weer terug naar ondiep water en hier kwam weer vanalles te vooorschijn: octupussen, frogfish, allerlei krabben en kreeften, enz. Gewoon een leuke duik. En na zo’n 60 minuten was de duik zo’n beetje afgelopen. Dachten we. Maar nee: ineens kwam de kapitein voorbij racen.
Grote witte frogfish
We hadden hem de hele duik niet gezien maar uit het niets kwam hij met veel bombarie op ons af. Hij had wat bijzonders gezien! Als een sneltrein ging hij er vandoor en we moesten ons best doen om hem te volgen. Op de plek van bestemming aangekomen wees hij ergens naar en een van de duikgidsen ging kijken wat er was. Intussen was de kapitein nog drukker dan de eerste keer aan het gebaren en weer ging hij er als een speer van tussen. Ik weer achter hem aan, want ik zag hem het gebaar maken van de mimic octopus. Die had ik nog steeds niet gezien dus ik wilde deze kans grijpen. Karin en de andere duikgids bleven kennelijk achter. Nu nog maar 3 man.
Na een minuut zwemmen kwamen we op de plek aan waar hij de mimic octopus had gezien, maar hij kon hem niet terugvinden. Weer druk gebaren naar de andere duikgids, in het zand wat opschrijven (wat niet lukte) en met veel gebaren ging hij weer verder, maar niet zonder terloops nog even naar iets te wijzen. Ik keek en zag twee haarballen. 2 Ambon Schorpioen vissen. Erg mooie dieren. Ook nog niet eerder gezien. Dus moest er een foto (of 10) worden gemaakt. Eenmaal uitgefotografeerd was iedereen weg. En het water is behoorlijk troebel, dus veel verder dan 10-15 meter kun je niet zien. Ik besloot toen nog maar wat foto’s te maken en op mijn gemakkie nog even de omgeving te verkennen. Inmiddels 70 minuten onder water. En jawel: de mimic !! Ineens zag ik hem op een paar meter afstand. Meteen de camera goed instellen terwijl ik erheen zwom, maar de mimic ging op zijn gemakkie zijn hol in. Ik kon hem dus wel zien maar niet fotograferen. Dan maar verder duiken op zoek naar leuke beesten.
Uiteindelijk kwam iedereen één voor één naar boven En na anderhalf uur vond ik het ook mooi. Niet omdat ik wilde stoppen, maar ik had het vermoeden dat ik de laatste was en wilde niet iedereen op de boot laten wachten. Wat een laatste duik: erg grappig, chaotisch en vol interssant onderwater leven.
Samen met Christine (rechts) en Ingrid (links) op weg naar een duiksite boy Lembeh
Maar goed, na een week Black Sands en duiken in Lembeh vertrokken we na de lunch naar Mimi Indah. Eerst dik anderhalf uur rijden over Sulawesi. Door kleine dorpjes, over de bergen (geweldige uitzichten) en meer kleine dorpjes. Totdat we uiteindelijk aankwamen bij onze bestemming: de jetty bij het verlaten Paradise hotel. Wel nadat onze chauffeur eerst een paar keer de weg moest vragen onderweg…
Bij het Paradise hotel mochten we eerst niet verder van de bewaking, totdat we zeiden dat we voor Ulva en Owen kwamen (de eigenaars van het resort). Toen was alles ineens ok, waarschijnlijk ook omdat diezelfde Ulva 5 minuten daarvoor ook was aangekomen (vanuit Manado). Snel doorrijden naar de jetty en daar werden alle spullen werden uit de wagen gehaald en op de boot gezet die er al was. Samen met alle boodschappen die Ulva had gekocht op het vaste land (Bangka is maar klein en hier is niet veel te koop).
De overtocht duurde zo’n 45 minuten en toen waren we op de plek waar we 5 jaar geleden ook al eens waren. Waar Karin destijds iedere nacht krom lag van de koliekpijnen. Waar Karin dus niet veel gedoken had en waar we vooral de komende 9 dagen willen relaxen.
Het welkom was hartelijk en al snel waren we in onze bungalow. De badkamer helemaal geupgrade (nu ook met warm water), maar verder niets veranderd. En dat is goed nieuws: we gaan vooral voor die grote lounge ‘bedbank’ op de veranda van de bungalow. Twintig meter vanaf het strand! Heerlijk. Het plan is om dagelijks 2 duiken te maken in de ochtend en ‘s middags lekker lezen en uitrusten op de veranda. Wordt een relaxt verblijf!
